Emily Underhill, de Britse zangeres achter de naam Tusks, verheft al zo’n tien jaar miserabilisme tot kunstvorm. Op haar derde album mixt ze opnieuw kommer en kwel met summiere elektronica en delicate zang. Gaandeweg haar muzikale output blijft een aan barrels getrapt hart weliswaar de pijler, maar wordt de muzikale omlijsting gradueel steeds verder uitgekleed.

Opener Wake, treffend omschreven als ‘a folk song sung over a synth drone’, is daarvan een extreem voorbeeld. Het album gaat over – en dit zal niet als een volslagen verrassing komen – een op de klippen gelopen relatie. Tusks zocht aan de Engelse zuidkust de eenzaamheid op en zette haar emo-scherven om in songs die we als chronologische hoofdstukken kunnen beluisteren. Zo beschrijft Adore de beginfase van een verliefdheid en Artificial Flame het einde daarvan. Te midden van de muzikale eenvoud pakt Tusks er vaak enkele rake ingrediënten bij. Zo tilt de dreigende, zich voortslepende bas in The Way – volgens de zangeres het hoogtepunt van Gold – het nummer uit boven enkel sereen geweeklaag. Het wat sterker aangezette Strangers, reppend over de onherroepelijke vervreemding van een geliefde na een break-up, is tekstueel gezien een optimum: ‘Absent where I should feel you / And hollowed in the concrete / We’ve moved into strangers.’ Bijna kippenvel.