Was die doorbraakplaat opgenomen in de avondspits van Chicago, dan is dit een wandeling door het bos, zachtjes bijgelicht door het ochtendgloren. Dat was ook de bedoeling: een plaat maken voor half zes in de ochtend. Afgezien van een toevallige ochtendscheet valt er bij ons weinig te beluisteren op zo’n tijdstip, maar Walker weet temidden van zijn ochtendrituelen een fraai album te componeren. Dat was te verwachten. Hij bleek al eerder een reïncarnatie van de true American guitar player en bewijst zich opnieuw in deze kalme wateren. Wat helpt: er was hulp van Leroy Bach, de alleskunner die eerder Wilco’s Yankee Hotel Foxtrot (2002) naar grote hoogten tilde. Deftige kwaliteit dus. Je kan zeggen dat het wat minder uitgesproken is dan voorheen, maar dan reken je hem vooral af op de gekozen koers. Doen we niet. Een paar stappen terug doen is geen achteruitgang. Nieuw in de zondagochtendplaylist: Ryley Walker.