Tool deed er dertien jaar over, Gomer Pyle slechts twaalf. Voor de jonge lezers: er was een tijd dat OOR nog een Moordlijst had. Daar prijkte plots een album van een psychedelische rockband uit West-Brabant bovenaan. Idiots Savants heette dat meesterwerk vol lange sfeervolle tracks, die het midden hielden tussen stoner en grunge en klonken als de missing link tussen Pearl Jam en Kyuss.
Er kan in twaalf jaar veel gebeuren. Mooie dingen (kinderen groeien op), op te vangen zaken (drummer Sander Evers verkaste naar Monomyth), maar ook onherstelbaar leed (mensen overlijden). Omgaan met afscheid nemen speelt op Before I Die I een grote rol. Het blijft zwaar, ook als die dood onvermijdelijk is en op een acceptabel moment komt. In We Are One zingt Mark Brouwer met dochter Veerle waardig over zijn pa. In Cyclus, de door piano gedragen afsluiter, opwellend tot een hymne, draagt ze zelfs bijna het hele nummer. Als de dood te vroeg komt – bij kinderen, of volledig onverwacht, zoals bij vriend en boeker Bidi (Danny van Drongelen) – komt de klap dubbel hard aan en duurt het verwerkingsproces lang. ‘Old men cry’, horen we in het majestueus opgebouwde Remember The Days. Drummer Kees Haverkamp, afkomstig uit razendsnelle punkbands, heeft er ongetwijfeld aan moeten wennen dat hij soms tussen twee beats in ook even naar huis kan bellen, maar het resultaat mag er wederom zijn. Van de negen tracks op deze dubbelaar klokken er vijf boven de zes minuten, twee zelfs boven de tien. Een paar keer wordt er ook ‘gewoon’ compact hard gerockt en laat Mark van Loon horen dat ouderwets vlammende gitaarsolo’s absoluut niet achterhaald hoeven te zijn.
