Lang geleden, toen ik samen met een aantal anderen aan de wieg stond van een muziekblog dat een zéér kort leven beschoren was, maakten we de heilige afspraak dat muziek niet beschreven mocht worden met metaforen als ‘kabbelende beekjes’. Nu, probeer dat maar eens te honoreren als je een stukje schrijft over de nieuwe Mary Lattimore.

De natuurmetaforen dringen zich op tijdens het luisteren van het vierde album van de harpiste. Van golvende mist in opener And He Wrapped His Arms Around Me naar de brandende zon in een formele, Italiaanse tuin in Arrivederchi. Met haar harp, soms overdonderende elektronica en de hulp van vrienden en scenegenoten schept Lattimore haar vierde album vol met meeslepende instrumentale stukken. Hoor eens hoe Blender An A Blender ontspoort in een orkaan van geluid en hoe sereen afsluiter Yesterday’s Parties de zaak na zo’n 35 minuten tot een einde brengt. Geholpen door de enige vocalen van de plaat, een bijdrage van Rachel Goswell (Slowdive), en afgesloten door getjilp. Het blijft allemaal nét ver genoeg van new age-geneuzel, maar een romantische inborst zal zeker ten goede komen bij het waarderen van dit werk. Anders gezegd: bent u van het slag dat vindt dat muziek niet met natuurmetaforen mag worden beschreven? Laat deze plaat dan rustig links liggen. Klinken kabbelende beekjes en mistige wouden eigenlijk wel aangenaam in de oren? Dan is deze worp van Mary Lattimore meer dan de moeite waard.