In de titelsong en Comfortable Home klinkt hij als een gemiddelde tussen Syd Barrett en John Lennon ten tijde van Revolver. I Can’t Feel It is een even schaamteloze als leuke meezinger en in California Commercial gaat het nog een keer ouderwets los. Ty Segall maakt op Goodbye Bread dezelfde stap als Wavves vorig jaar met King Of The Beach: minder gruis en meer echte songs met een kop en een staart, maar nog altijd genoeg gekte en inventiviteit om je bij de les te houden. Het maakt Goodbye Bread tot een solide en vrij sterk album waarmee hij het vorig jaar verschenen Melted overtreft. Dat Ty Segall voor zijn 25e een echt monumentale plaat gaat afleveren lijkt onafwendbaar. JOHN DENEKAMP