Danny Mommens en Els Pynoo hebben zich op Grand Prix volledig laten inspireren door… al hun voorgaande albums. Niets nieuws onder de zon dus, enkel de luchtige, sexy en vooral niet te moeilijke hijg- en kreunpop. Dat is de succesformule voor de zelfbenoemde muziek ‘voor homo’s, lesbiennes en andere moderne mensen’. Hou het vooral simpel en lekker naïef. Immers, zo valt VLF niets te verwijten. Zelfs enige vorm van ironie blijft hier achterwege, zoals in de ode aan Plastic Bertrands Ça Plane Pour Moi (Tu Connais La Dernière). Zelf lachen ze nog het hardst om hun muziek, humor is hier het sleutelwoord.

Deze band geeft de zielloze Synthesizer’s Greatest-muziek een hippe electroshock. Tel daarbij de subtiele woordgrapjes in het typische brabbelfrans en het gekke gekir en je hebt VLF op zijn best. Een vette knipoog, heerlijk ongecompliceerd en vooral goed fout. Zolang VLF niet te moeilijk doet is dit de ultieme soundtrack voor een onbezorgde zomer. C’est simplement supercool, Vive La Fête rule! ANNEMARIE VAN LOOIJ