Eigenlijk klonk de band (gitaar/drums/orgel) nog nooit zo basic. Na een paar albums waarop ook wegen richting symfonische rock – met de nodige meerstemmigheid, fluiten, folkpassages en psychedelische zweverigheid – werden ingeslagen, lijkt de groep nu op zoek te zijn gegaan naar de Amerikaanse roots van hun oermuziek. Ze kwamen terecht in Valdosta, Georgia, waar ze met producer Mark Neill (Paladins, Black Keys) in de studio aldaar verdomd dicht bij de rhythm & blues en southern rock van hun favorieten uitkwamen. De sound van Cream en Deep Purple werd aangevuld met die van andere oudgedienden als Leon Russell (het orgel wordt een paar keer knap verruild voor de piano), maar tevens bij die van de eerdergenoemde Black Keys. Om dit Amerikaanse sprookje compleet te maken, vond de mastering plaats in Nashville. Dit is een nieuw hoofdstuk in de muzikale ontwikkeling van drie Hollandse fanaten op zoek naar wat ooit dat definitieve klassieke tijdloze album moet worden. Ze zijn er weer een stukje dichterbij geraakt. WILLEM JONGENEELEN