Laat het maar aan Nathy Peluso over om een album te openen. ‘Deze ambitie maakt je nog kapot’, verzucht ze op openingsnummer Corleone, een bolero die qua instrumentatie in een Italiaanse misdaadfilm past. ‘Siempre quiero más.’ Een veelbetekenend voorproefje.

Peluso presenteert zich op haar tweede album Grasa als een mob wife die haar tegenstanders eigenhandig aan stukken scheurt – denk de bontjas en shaken Martini in de hand er gerust bij. Na Peluso’s debuut Calambre (2020) bleef de muziek van de in Argentinië geboren Spaanse vreemd genoeg onder de radar, maar ze lijkt nu definitief de deuren open te beuken naar een groter en internationaler publiek. Handelsmerk is haar bijzonder sterke, iets nasale stem die ze kan buigen van traditionele salsa (La Presa) en Rosalía-achtige electroballads naar krankzinnige Braziliaanse funk op Menina. Het keiharde Aprender A Amar is het kloppende hart van het album: een hiphopsong begeleid door razende trompetten à la Kanye West. Grasa betekent zowel ‘vet’ als ‘branie’ in het Spaans en bij Peluso draait het absoluut om beide. Haar swagger druipt van de songs af, zoveel dat Peluso’s emotionele nummer met producer Blood Orange compleet ondergesneeuwd wordt tussen al het indrukwekkende productiegeweld op Grasa. Niet voor tere zieltjes.