Op Green Lanes is er natuurlijk weinig veranderd, maar de plaat barst gelukkig weer uit zijn voegen van de verslavend leuke indieliedjes. Zoals Kodiak of (I’ve Got The) Sanctioned Blues, met een niet te versmaden luie Velvets-groove en mooi vervlochten gitaarlijnen. In folky liedjes als Sweet Chris en Break The Chain doen Cooper en Hoare sterk aan Teenage Fanclub denken, niet in de laatste plaats door hun fraaie samenzang. Het wat stekelige Woken By Noises had van geestverwanten Parkay Quarts (en niet Parquet Courts) kunnen zijn. Het algehele sfeerbeeld jat ik even uit de bandbio: iets tussen sixties-Californië en seventies-New York in. Maar zeker ook geworteld in Britse oerpsychedelica als de vroege Pink Floyd. Hoe bescheiden van opzet ook, Green Lanes is geweldig en al de tweede wereldplaat van Ultimate Painting binnen een jaar.