Green Naugahyde laat zich op het eerste gehoor iets minder gemakkelijk grijpen. De stukken zijn over het algemeen wat langzamer en slepender en de baspartijen rollen trager in vergelijking met de tokkelende huppelbas van toen. Onder andere in Jilly’s On Smack, waar gitarist Larry LaLonde het staccatogedeelte op zich neemt en Claypool met een strijkstok juist een bezwerende sfeer over het nummer legt. Eternal Consumption Engine spat zelfs uiteen in een halve operette. Maar in alle gekte drijft er regelmatig weer een briljant refrein naar boven, zoals in Extinction Burst. Een nieuwe Too Many Puppies of Mr. Knowitall valt moeilijk te ontdekken. Maar daarmee bewijst Primus zichzelf een dienst. Krampachtig zoeken naar een nieuwe hit had de band de kop kunnen kosten. Nu hebben ze over de gehele linie een uitstekend album afgeleverd. TIJS HEESTERBEEK