Als altijd is Grant scherp, geestig, pijnlijk eerlijk en bovenal kritisch, op zichzelf evenals op de wereld om hem heen. Er staan een paar aangrijpende nummers op, van het soort waar het op zijn prachtige debuut Queen Of Denmark van wemelde, hier met goed gedoseerde strijkers en blazers. Toch is deze plaat muzikaal meer verwant aan voorganger Pale Green Ghosts; elektronica voert de boventoon. Op dat album leken de synthesizereffecten vooral een middel om emotionele sores mee uit te drukken. Op Grey Tickles, Black Pressure is het echter boosheid die ermee wordt onderstreept, verpakt in bijtend sarcasme. Daar zal ook de productie van John Congleton (o.a. St. Vincent, Franz Ferdinand) mede debet aan zijn; hij voorzag de nummers van een extra scherp randje. Inmiddels lijkt Grant min of meer te hebben afgerekend met een scala aan demonen. Een proces dat ook zijn weerslag heeft gehad op deze plaat, getuige Black Blizzard, Down Here en het titelnummer. Hij is echter sterker uit de strijd gekomen. In No More Tangles zingt hij: ‘No more tangles no more tears / No more reindeer games with narcissistic queers / Or any other such type of human being’. Dat hij er steeds meer lol in heeft, is te horen in Voodoo Doll en You & Him. Ontroeren kan hij ook nog altijd: in Magma Arrives galmt de gitaar nostalgisch en weent een gospelkoor indringend. Op Grey Tickles, Black Pressure klinkt John Grant krachtiger dan ooit tevoren. De rest van de wereld wist al dat hij een man is om rekening mee te houden. Op deze prachtige plaat lijkt hij daar zelf eindelijk ook in te geloven. Dat werd tijd.