Drie mooie zusjes die garant staan voor meer onweerstaanbaar zonnige popliedjes dan een Nederlandse zomer hete dagen telt. Haim – what’s not to love? De dames uit Los Angeles brachten in 2013, na een lange periode in ieder tiplijstje te hebben gestaan, hun op en top optimistische debuutplaat Days Are Gone uit en konden meteen rekenen op goede recensies, een groot publiek en vriendschappen met de vrouwelijke elite van de commerciële popwereld.

Opvolger Something To Tell You liet vier jaar op zich wachten en doet wat ie moet doen: Haim naar het volgende succesplateau knallen. Het voorvoegsel ‘indie-’ kun je inmiddels schrappen; dit is een pure popplaat die een hoop gemeen heeft met de besten in het ‘genre’. Zo hebben Danielle, Este en Alana goed geluisterd naar Carly Rae Jepsen. Vrijwel ieder nieuw liedje heeft de inhoud van een openhartige brief, waarin de zusjes een naamloze geliefde het hart op een presenteerblaadje aanbieden of juist benoemen waarom dat nu of voorheen niet mogelijk is of was. De muziek eromheen is geheel in lijn met de huidige trends in popland en ademt zodoende de retropop- en -soul van platen als 24K Magic (Bruno Mars) en Jepsens Emotion. In I Want You Back, You Never Knew en Little Of Your Love horen we bijvoorbeeld de invloed van r&b-meidengroepen als En Vogue en TLC plus de Jacksons, zowel het klassieke Motown-vijftal als zusje Janet. Hoewel Haim hier net als op het debuut weer uiterst pakkende popliedjes brengt, levert ze met al die duidelijke invloeden wel veel van de vroegere eigenheid in. Something To Tell You bevat maar een paar songs waarin de zusjes klinken als geen ander voor en na hen. En die ietwat experimentele nummers vind je helaas pas aan het eind van het album. Zo is Found It In Silence een grootse, emotionele ode aan eenzaamheid, met gelaagde strijkers en machtige zang door zowel een koor als het drietal alleen. En het geweldige, vooruitgesnelde Right Now klinkt als dik vier minuten anger management met maar één emotionele misstap: die waanzinnige, knetterende gitaaruitbarsting halverwege het tweede couplet. Een enorm hoogtepunt op een verder niet meer dan prima popplaat.