ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
En vlot, want zompig is het gemiddelde tempo niet meer. De sensuele en bluesy Claw Boys-groove gaat echter nimmer verloren. Zestiger Te Bos croont nog altijd beter met de jaren en Cameron speelt nooit een noot teveel. Het jachtige Picasso en prettig ronkende Power Breakfast zijn hoogtepunten, evenals Monkey One, waarin Te Bos over zijn eigen vergankelijkheid lijkt te zingen. De rockende echo’s uit het verleden (Sucha, Carpet) zijn aardig, maar behoren niet tot het beste dat Hammer te bieden heeft. Nee, dan plaatopener 600 Monkeys, een klein ontspannen liedje dat o zo geraffineerd in elkaar zit. De Claw Boys flikken het weer met Hammer. Die zijn nog altijd niet uitgepierd. JOHN DENEKAMP