De voortekenen voor dit vierde album van The Gaslight Anthem waren niet per se heel gunstig. American Slang (2010) was een prima plaat, maar borduurde wel erg opzichtig voort op de succesformule van The 59 Sound (2008). De band tekende voor Handwritten een deal met een majorlabel – niet altijd een . . .

De band doet het zonder zijn eigen geluid te verloochenen. Opener en eerste single 45 laat direct de evolutie horen: dit is onmiskenbaar The Gaslight Anthem – de rauwheid, de karakteristieke tekst van Brian Fallon – maar dan met een frisheid die we op de vorige plaat misten. Handwritten is een plaat van een band die precies weet waar ie mee bezig is en nu eindelijk de financiële middelen heeft om het stadiongeluid dat er altijd al in zat ten volle uit te buiten. Tegelijkertijd voelt alles op dit album ambachtelijk aan, wat dat betreft is de titel uitstekend gekozen. Hoogtepunten zijn er genoeg, het titelnummer bijvoorbeeld of het prachtig ingetogen Here Comes My Man en Mae, waarin iets terug te horen is van het album dat Fallon met vriend Ian Perkins als The Horrible Crowes maakte. Afsluiter National Anthem ten slotte zorgt voor meer kippenvel dan een stoere man kan verdragen. Handwritten gaat The Gaslight Anthem wereldfaam brengen.