Hopla, Foxygen met een veertigkoppig symfonieorkest. Wat een waanzinnig goed idee. Het blijkt een perfect huwelijk, een sensationele combinatie die de luisteraar vanaf het begin meesleurt en pas veertig minuten later weer terug in zijn stoel smijt – of nee: ernaast. Eindelijk een écht goede Foxygen-plaat dus . . .

Natuurlijk hadden Sam France en Jonathan Rado altijd al goede ideeën, maar ze slaagden er zelden in hun eigen zotheid te kanaliseren (zie doorbraakplaat We Are the 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic). Het enige wat ze nodig hadden was een beetje muzikale supervisie, blijkt nu. Mannen als Steven Drozd (The Flaming Lips) en Trey Pollard (arrangeur), die af en toe zeiden: nee jongens, we doen het zó. Zij laten het orkest vrolijk fluitend door de Amerikaanse muziekhistorie banjeren, met oervader George Gershwin als stijlicoon: zwierig, pompeus, goedgehumeurd en musicalachtig. Follow The Leader is een grootse opener. Avalon komt uit de koffer van Mary Poppins. En huisfavoriet On Lankershim is een song om huilend mee te zingen, met de knieën in een regenplas.Het is allemaal steengoed uitgevoerde chaos. Het soort baroque pop dat van je hart een vuist maakt; hoopvol, moedig en oprecht. Her en der wordt het album als ironie opgevat. Onzin. Deze jongens zijn écht blij dat ze leven. En dat vieren ze in stijl.