Dat Bertolf Lentink de popmuziek uit de periode 1968-1973 het meest inspirerend vindt, mag bekend heten. Hij maakte deel uit van Crosby, Still, Nash & Young-coverband Her Majesty en duikt regelmatig op in radio- en televisieprogramma’s waarin de late Beatles centraal staan. Zijn albums hebben diezelfde warme, natuurlijke klank, waarvoor de laatste jaren Frans Hagenaars als producer tekent. Happy In Hindsight is het zesde album waarop Bertolfs eigen Engelstalige songs centraal staan.

De titel verwijst naar het gevoel dat hij bij het ingaan van de coronaperiode kreeg toen hij oude platen terugluisterde: mopperend in de teksten en zich niet realiserend hoe vrij en gelukkig hij in die jaren was. Het levert een prachtig titelliedje op, een van de vele hoogtepunten op deze uitstekende singer-songwriterplaat. Met Back To The Garden, Don’t Look Up Don’t Look Down, Misery Magnet en You’re Not Gonna Get It Everyday als direct in het oor springende titels staat het album vol met aanstekelijke melodielijnen, aansprekende teksten en tinkelende gitaren. Bertolf is een van de virtuozen in het vaderlandse popcircuit. Op Happy In Hindsight loopt hij er niet mee te koop, maar aan het eind pakt hij nog even uit met het a capella gezongen We Don’t Get Along en het schitterende slotstuk Sunday Child (Surf’s Up meets Abbey Road). En dat zondagskind, dat is de getalenteerde Bertolf natuurlijk zelf. Prachtplaat.