Na Slowdive, Ride, Swervedriver en My Bloody Valentine zijn ook shoegazers Drop Nineteens weer bijeen. En net als bij Slowdive’s Souvlaki (1993) is de ster van hun debuutalbum Delaware (1992) intussen onverminderd blijven stijgen. Beide staan inmiddels in de toplijst van beste dreampopalbums. Er is echter wel een verschil: de comebackplaat van Slowdive was geweldig.

Even terug. Wat Drop Nineteens destijds bijzonder maakte, was dat shoegaze een Britse uitvinding was, terwijl de band uit Boston kwam. En verdraaid Brits klonk. Delaware was edgy en stond strak van de gedurfde experimenten. Na de tegenvallende opvolger National Coma (1993) viel het doek. ‘Ik was nieuwsgierig naar hoe Drop Nineteens nu zou kunnen klinken’, verklaart Greg Ackell de terugkeer na bijna dertig jaar stilte.

Het antwoord staat op Hard Light. De titelsong serveert ons meteen de vertrouwde samenzang van Ackell en Paula Kelley, gedragen door dikke gitaarlagen, waarbij we onwillekeurig imposante pedalboards voor ons zien. Prima dus. Het doordenderende Tarantula is geniaal en valideert in zijn eentje de reünie van Drop Nineteens. Ook het met fuzzy gitaren dichtgeplamuurde Another One Another stemt blij.

Helaas staan er op Hard Light te veel bezadigde en ongeïnspireerde tracks – waaronder beide singles Scapa Flow en A Hitch – om van een weergaloze comeback te spreken. We richten ons vizier dan ook hoopvol op de eventuele reünie van Chapterhouse en Catherine Wheel.