Met producer Nicolas Vernhes (The War On Drugs, Spoon) komt Showalter tot een dynamische topplaat waarop hij zingt over zijn jongere, aan ernstig hartfalen lijdende broer en diverse soorten frustratie. En verdriet dus. ‘Hey… You’re making me cry.’ Hoge stem. Merg en been. Cry eindigt met het geluid van een poolwind en – merkwaardig – party-achtige geluiden. Die laatste verbreken de betovering. Het enige smetje op een glorieus album. Showalter wilde in een tijd waarin alles voorgekookt is een rauwe, impulsieve plaat maken, eentje die het dna heeft van zijn favoriete albums. Dat is hem gelukt. Met verve. Showalter staat voor intensiteit, qua gitaarwerk en zang. Hij heeft Paul Westerberg-weemoed én Springsteen-bravoure. Strand Of Oaks klonk op HEAL (2014), dat het tot de nummer twee van de jaarlijst van ondergetekende schopte, onder meer als Joy Division en U2. Ditmaal zit Showalter in de buurt van The Cult (Everything), The Clash (het dubby On The Hill), Neil Young (Salt Brothers) en The Replacements (Hard Love, Radio Kids). Hard Love’ Hard draaien en intens genieten.