Na via een talentenwedstrijd op tv onbedoeld in de soul terechtgekomen te zijn, wilde hij eigenlijk gewoon weer country maken. Heaven After Midnight had het album moeten worden dat aan al zijn wensen voldeed, maar moest even in een zijstraat worden geparkeerd vanwege het ongekend succesvolle avontuur met Ilse DeLange dat Eurovisie Songfestival heette. The Common Linnets leken uiteindelijk dan toch, onverwacht, alles in zich te hebben waar jaren voor gewerkt was, maar het was Ilse die aan de touwtjes trok en met een andere zanger doorging. Enfin, nu is er dan toch – een half jaartje later dan gepland – het in Hollywood opgenomen, met songschrijver Rob Crosby (Ilse DeLange, Carl Perkins) en songschrijver/producer Bruce Gaitch (Chicago, Agnetha Fälskog, Madonna) vervaardigde Heaven After Midnight. Waylon spreekt van een vruchtbare samenwerking. Oké, de studiomuzikanten zijn top, maar is dit nu die productie van zijn dromen? Er is wat zwaar aangezette ellende en we horen een talentvolle zanger met een kraak, een snik en soms een steelgitaar, maar pure country – nee, dat is het niet. Er is ook minder sterke westcoastpop te horen, een akoestische ballade die uitmondt in teveel muzikale drukte en een overdreven jankende zanger in vaak niet klein genoeg gehouden, trieste liedjes. Valt er dan niets goeds te melden? Als het liedje simpel gehouden wordt, zijn band (met Hammond) relaxed speelt (Somewhere In The Middle) en Waylon zonder extra dramatiek zingt (Giving Up Easy) of samen met zijn band met scheurende gitaren volledig los gaat (Dog’s Life), dan hoor je wel degelijk zijn potentie. Maar waar blijft toch dat gewoon in Drenthe opgenomen, ingetogen album met van die akoestische liedjes (desnoods covers) waarmee hij in een minuut DWDD meer indruk maakt dan met dit wederom veel te ver doorgevoerde, dure studioproduct? WILLEM JONGENEELEN