De tweede Boris-plaat in een jaar. De Japanners leggen zichzelf dan ook bijna onbewust opdrachten op. Zo brachten ze begin dit jaar met W de opvolger van NO uit, waarmee ze dus het door corona geïnspireerde tweeluik NOW afrondden. Maar tien jaar eerder had de band zich ook al gecommitteerd aan een derde Heavy Rocks.
De eerste kwam uit in 2002, de tweede dus in 2012. En ja, dan moet er dus in 2022 een derde editie liggen. Ziehier. Waar W verraste met dromerige soundscapes en shoegaze, is deze derde Heavy Rocks weer een ratjetoe aan gruizige protopunk, fuzzed-out metal waarbij je regelmatig op een prettige manier de weg kwijtraakt en abstracte noise die, wanneer er een drum of gitaar invalt, eigenlijk best wel logisch klinkt. Zoals het op een huilende saxofoon drijvende Blah Blah Blah, het met een spookachtige piano versierde Nosferatou of het luid zoemende Chained. In My Name Is Blank en Ruins etaleren ze hun rudimentaire punkkant, terwijl het glitchy Ghostly Imagination klinkt alsof ze met Alec Empire van Atari Teenage Riot in de studio hebben gezeten. Boris ploegt lekker voort.
