Haar nieuwe album is amper twintig seconden bezig en ik ben opnieuw volledig gevallen voor deze 47-jarige Amerikaanse zangeres. Neko Case (tevens bandlid van The New Pornographers) bezit een van de mooiste, meest buigzame damesstemmen uit de huidige popmuziek. Nooit iets forcerend en wat ze ook zingt, je gelooft haar op haar woord. Solo leunde haar werk tot dusver iets meer richting country en Americana, maar Hell-On mogen we ook gewoon als een bijzonder geslaagd popalbum beschouwen.

Haar uitstapje in een trio met k.d. lang en Laura Veirs opende nieuwe luikjes in haar hoofd. Ze werkte deze keer weliswaar deels opnieuw samen met Paul Rigby in Tucson, maar ze trok ook naar het Zweden van Björn Yttling (Peter, Björn & John) voor een geheel nieuw, fris klinkend avontuur. Hoewel, fris? Ze schreef korte, verhalende liedjes over uitglijders in het leven, natuurrampen en ander klein leed, want het loopt in haar hoofd niet altijd goed af. Maar dat zou je bijna vergeten als je haar stem hoort, of die van k.d. lang, Laura Veirs, Robert Forster, Beth Ditto en Nora O’Connor in de achtergrondkoortjes. Of die van Eric Bachmann (van Archers Of Loaf, maar klinkend als Neil Diamond) en Mark Lanegan, waarmee ze hier duetten zingt.