Een collega-redacteur, echt wel wat gewend, kreeg letterlijk nachtmerries van het beluisteren van Hellfire, vertrouwde hij me laatst toe. Ik kon me er iets bij voorstellen. Was ik zelf immers ook niet compleet de weg kwijtgeraakt tegen het einde van het vórige black midi-album Cavalcade (2021)? De recensie spreekt beschamende boekdelen: de slotconclusie kwam zelfs in arren moede tussen haakjes te staan, als een soort meta-commentaar op mezelf, terwijl de muziek intussen alle grenzen tussen mooi, lelijk, goed, slecht, boeiend en vervelend verpulverde en ik achterbleef met het ‘wurgende dilemma dat zich ’t best laat vertalen in het jargon van een Pitchfork-recensent: verdient deze plaat nou een 1 of een 10?’