Helplessness Blues trekt de lijn van het eerste album door met diezelfde pastorale klank en ingehouden sfeer. Meerstemmige vocalen die beurtelings doen denken aan The Beach Boys en Crosby, Stills, Nash & Young, met barokke folkrock als begeleiding. Opnieuw een prachtige sfeerplaat. Zo pakkend en aanstekelijk als White Winter Hymnal en He Doesn’t Know Why zijn de songs deze keer niet, maar na enkele keren draaien valt bij alle songs toch het kwartje. Het eerst bij Montezuma, Battery Kinzie en Lorelei, die qua vorm en klankkleur het dichtst bij de vorige plaat liggen. Binnen de context van hun eigen geluid gaan de Fleet Foxes echter duidelijk op zoek naar nieuwe horizonten. Zoals in Sim Sala Bim, dat aan het eind een gitaarraga bevat zoals we sinds Stephen Stills niet meer hebben gehoord. In Blue Spotted Tail laat Pecknold horen ook zonder galm een indringend liedje te kunnen brengen. En tegen de tijd dat je het pure muzikantschap in het jazzy The Plains/Bitter Dancer hebt herkend en het complexe The Shrine/An Argument op waarde hebt geschat, is deze plaat even verslavend als de vorige.
Met Helplessness Blues bewijzen de Fleet Foxes een blijvertje te zijn en treden ze definitief in de voetsporen van hun grote voorbeelden. JAN VAN DER PLAS