Een saaie plaat heeft Lucky Fonz III nog nooit gemaakt. Een consistente ook niet en dat is nu precies de charme van zijn werk. In een vijf kantjes tellende ‘track by track’ legt hij uit wat de songs op Hemellichamen, waarvan hij meer dan de helft al jaren live speelt, te betekenen hebben.

Met de sombere pianoklanken en doodserieuze tekst van opener Kwantumwetenschapper wil hij ons bijvoorbeeld meteen ‘de emotionele diepte’ in gooien. Zijn pogingen tot poëtische verbeelding zijn dapper, maar soms wat onbeholpen. Uit het al even ernstige, met dreunende elektronica doorspekte Een Klein Beetje Dood: ‘Ik wou slapen tot ik zo diep sliep dat ik niet meer dromen zou / Ik wou slapen tot ik zo diep sliep dat ik van de aarde hou.’ Je snapt wat hij bedoelt, maar taaltechnisch slaat het nergens op. De opsmukloze zinnen in Praat Erover, een oprechte oproep tot het delen van onze angsten en onzekerheden, maken de boodschap juist des te krachtiger.

Lucky Fonz’ eigenaardige gevoel voor humor maakt zijn liveshows tot een intiem feestje, maar werkt op plaat minder goed, omdat de interactie ontbreekt. Hij is als een cabaretier die grappen vertelt aan een lege zaal. Bootje slaat bijvoorbeeld dood als een lauw biertje. Gelukkig veegt hij meteen onze oren schoon met het prachtige De Berg, dat begint met een kreunende synth, voorzichtige pianoklanken en aftastende zang. Het adembenemende middenstuk op piano (‘dilettanten-Schubert’, aldus de track by track, met een snufje Canto Ostinato) is verreweg de helderste ster op Hemellichamen. Waarom de plaat niet afsluit met Toedeloe is me een raadsel. Lucky Fonz koos voor Alles Om Je Heen, een dancetrack die weigert los te barsten. En zo is Hemellichamen in al z’n momenten van poëtische pretentie, bijdehante onzin en onversneden schoonheid weer gewoon een typisch Lucky Fonz III-album.