Deze vijftiende soloplaat van Bob Mould volgt viereneenhalf jaar na Blue Hearts, zo lang heeft de voormalige frontman van Hüsker Dü en Sugar zich zijn hele carrière nog niet stilgehouden. Op die voorganger ging het er vaak Hüskeriaans hard aan toe, het was Moulds reactie op een door populisme verdeeld Amerika. Deze keer richt hij de blik meer naar binnen, vooral omdat het buiten een hopeloze zaak lijkt te worden. ‘Borders fade away, home is where we stay.’

Maar ook binnen spookt het, ‘at the bottom of my dark black soul’. Er zijn nog altijd weinig muzikanten die (opgekropte) woede en frustraties zo mooi in melodieuze noisepopsongs kunnen vangen als Mould. Wat dat betreft valt er op Here We Go Crazy weinig nieuws te horen, en dat is goed nieuws. De plaat is muzikaal wat bedaarder van toonzetting dan Blue Hearts, met veel midtempo rocksongs vol pakkend gitaarwerk. Maar de intensiteit en zwartgalligheid zit er bij Mould ingebakken, wat genoeg vuurspuwers als Neanderthal en When Your Heart Is Broken oplevert. Hij ontroert in het getergde Lost Or Stolen en in Your Side laat hij de verdediging helemaal zakken. ‘Time goes on, everything is gone, I wanna be by your side.’ Als de wereld ten onder gaat, moet Bob Mould er maar een catchy refrein bij bedenken.