Net als bij de gelijknamige drug is de eerste indruk van Heroine overdonderend. Alsof de screamo-uitbarstingen van voorganger Dear Diary, My Teen Angst Has A Body Count met een stevige scheut At The Drive-In naar een hoger hysterisch plan getild moesten worden. De piepjonge zanger Sonny Moore steekt zij liefde voor Cedric Bixlers zangkunsten in ieder geval niet onder stoelen of banken. Neem zijn lange uithalen in The Crows Are Coming For Us. Opvallend is verder hoe From First To Last veel meer als een organische eenheid is gaan klinken. Ten tijde van de debuutplaat waren het louter gitaristen Travis Richter en Matt Good die de dienst uitmaakten en metal, hardcore en emo omvormden tot een zinderend totaal. Voor wat betreft Heroine is het producer Ross Robinson geweest die – net zoals hij dat in het verleden deed bij Korn en opnieuw At The Drive-In – de karakters van de bandleden binnenstebuiten keerde en aandrong op niets meer dan het uiterste. En daar bleef het niet bij. Hij nodigde voormalig Limp Bizkit-gitarist Wes Borland uit om de baspartijen in te spelen, liet programmeur Atticus Ross van Nine Inch Nails single The Levy inkleuren en dwong in The Crows Are Coming For Us zelfs een klein eerbetoon aan zijn stokpaardje uit Bakersfield af. Met als gevolg een knetterende screamoplaat, die letterlijk schreeuwt om gehoord te worden. Heroine godverdomme! WOUTER DIELESEN