Ongeveer even frequent als dat Feyenoord landskampioen wordt, brengt Spasmodique een nieuwe plaat uit. Of, zoals onze OOR-coryfee ter plekke het in 2017 fraai uitdrukte: ‘Eens in de zoveel tijd ontwaakt het Rotterdamse undergroundmonster Spasmodique gorgelend uit een winterslaap om ons middels grimmige postpunk te herinneren aan de grauwe jaren tachtig.’
Het is weer zover. Dik veertig jaar is de vierkoppige succesbezetting inmiddels bijeen – met tussenpozen weliswaar, en soms een tijdelijke invalkracht – maar eigenlijk is er in die tijd muzikaal niet zo héél veel veranderd. Al klinken kwalificaties als ‘postpunk’ en ‘underground’ anno 2023 wat al te scherp. Spasmodique doet op Hold On To A Scream aan toegankelijke, glashelder opgenomen en hoogstens wat duister getoonzette gitaarrock in midtempo. Waarbij de grimmigheid ‘m vooral zit in de teksten van Mark Ritsema: zijn ensceneringen lijken aanvankelijk vriendelijk, maar al snel ontpopt die Saviour On A Train zich als ‘chosen executioner’, wordt een Seascape ontsierd door een ‘drowner in the distance, fighting for his breath’, wemelt het in het stadspark van de overvallers achter bomen (City Park Murders) en rennen de ratten door de havens (Hold On To A Scream). Maar Ritsema blijft een romanticus, dus is er ook telkens weer de liefde, al blijkt die toch echt vergankelijk, net als alles (Orphaned Serenade). En de muziek? Die zit Ritsema doorgaans behoedzaam op de hielen, strak en dienend, om soms even onbedaarlijk om zich heen te slaan. Als gezegd, er is in die veertig jaar niet zo héél veel veranderd.