Holding Hands With Jamie is smerig en naargeestig. Er is geen begin, geen eind, enkel een uitzichtloos midden van duwen en trekken, van vallen en proberen op te staan – wat zelden lukt. Een schreeuw, een duik in de vissenkom, een trein die voorbij raast. ‘Spending time watching Top Gear with my trousers down’, beschrijft zanger Dara Kiely de situatie aan het begin van het album. Even later richt hij zijn woede op een kat die in de tuin van de buren kakt. Soms stelt hij lukraak vragen aan gesprekspartners die vermoedelijk enkel in zijn verbeelding bestaan. ‘Have you been eating worms?’ ‘Do you reckon Batman and Robin ever kissed?’ De vragen resoneren in de ruimte, antwoorden blijven uit. De zanger zoekt zijn heil buiten de deur, ‘throwing biscuits down O’Connel Street / It’s pointless’. Allicht, maar ook de beste (en intelligentste!) white trash van het jaar.