Van een echt debuut is na This Is A Democracy niet echt sprake meer. Het mini-album dat Robin Kester uitbracht in 2020 zette haar al direct op de kaart. De kern van de mysterieuze, dromerige indiepop is behouden gebleven op haar eerste langspeler Honeycomb Shades, maar de arrangementen zijn veel gelaagder.

Kester werkte wederom samen met Moss-voorman Marien Dorleijn, met wie ze de nummers schreef en produceerde. Beiden hebben een uitstekend gevoel voor melodie. De vele waaierende gitaarpartijen die Dorleijns signatuur dragen, creëren een fraaie omlijsting voor Kesters zang. De ene keer verdiepen ze het mysterieuze karakter ervan, dan weer houden ze een liedje geaard. Ze vormen een fijne symbiose met synths, die beurtelings ontregelen of juist zorgen voor warmte. Ook op Honeycomb Shades construeert Kester een eigen universum, dat ditmaal extraverter en uitnodigender is. Het verlangen om te schuilen klinkt erin door, tegen ontmoetingen met vreemden (Cat 13), tegen verlies en frustratie (Infinity Song). De veiligheid van het donker helpt om angsten te bezweren (Goodnight Argus, waar melancholische gitaren in het outro kippenvel veroorzaken) om vervolgens het licht voorzichtig toe te kunnen laten (Blinds, met een heerlijk accelererende gitaarsolo). Soms laat zich iets van een vergelijking maken (Cocteau Twins, Liz Phair, Real Estate, Moss), maar Kester is erin geslaagd een eigen geluid te ontwikkelen. Fries And Ice Cream is even weemoedig als geheimzinnig, met een echoënde gitaar, onheilspellende synths en Kesters engelachtige zang. Het klopt allemaal precies in Leave Now: een puntige bas, subtiele synths en de zich stapelende laagjes naar het einde toe. Een stuwende bas en een tintelende gitaarpartij tillen Infinity Song op. Skinny Kids is een fijnzinnig, intiem liedje. Robin Kester lost de belofte meer dan in. Honeycomb Shades is een prachtige, indrukwekkende plaat, waarmee ze ook buiten de landsgrenzen zomaar eens hoge ogen kan gaan gooien.