In drie nummers geeft hij het roer over aan Hank Shocklee, vooral legendarisch wegens zijn productiewerk (als lid van Bomb Squad) voor boze-zwarte-mannen-hiphopgroep Public Enemy. Dat veronderstelt dan in ieder geval een zekere ideologische verbondenheid. Als vanouds doemen er weer beelden op van paranoia, complottheoriën en aan dystopie uiteenvallende samenlevingen, vooral gedragen door de op de rand van gekte balancerende voordracht van Mark Stewart. Ondanks de inbreng van Bovell ligt Honeymoon On Mars net als Citizen Zombie meer in het verlengde van Stewarts flink uitgedijde solodiscografie dan van die paar flink naar freejazz en andere gekte overhellende Pop Group-platen. Toch zit die geest er wel degelijk in, en slaat de dwarse anarchie soms verheffend toe. Shocklee houdt de structuren beter in de gaten dan Bovell, maar juist die dreiging van chaos en totale vrijheid tekent de identiteit van The Pop Group. Fijn dat ze er weer zijn.