Muziekrecensenten zijn geen natuurwetenschappers – althans, deze niet – dus moesten we even in de encyclopedie opzoeken wat hooke’s law eigenlijk inhoudt. Uitgelegd in Jip-en-Janneke-taal: aan een stalen veer moet je met een bepaalde kracht trekken om hem uit te rekken, maar trek te hard en hij veert niet meer terug. Dan is ie stuk. De door ons te beantwoorden vraag dient zich vanzelf aan: kan de eigenzinnige Amerikaanse keiyaA er negentien tracks lang de rek in houden?

De kunstenares uit Chicago maakte met haar debuutalbum Forever, Ya Girl (2020) al duidelijk geen muzikale kanalen te graven, maar meanderende rivieren vol stroomversnellingen en zandbanken. Laverend tussen soepele r&b en uitdagende popinvloeden wist keiyaA de aandacht op te eisen met een album dat – ondanks de bovengemiddelde moeilijkheidsgraad – goed te verteren was.

Vijf jaar lang werkte Chakeiya Richmond aan opvolger Hooke’s Law, een beschouwende plaat over zelfliefde en de culturele verschijnselen die haar dat moeilijk maken. Zo vraagt ze zichzelf af waarom ze als zelfbenoemde ‘dikke zwarte vrouw’ verhullende jurkjes krijgt aangemeten. Mag ze niet gewoon lekker haar dikke zelf zijn?

resultaat is een verhaal zonder kop of staart, maar een draaikolk aan gedachten. Een natuurverschijnsel dat zich ook muzikaal voortzet: jazzpartijen worden zonder waarschuwing opgevreten door snappy breakbeats en desoriënterende tracks als Make Good of Break It maken zichzelf onschadelijk door producties met een onnodig hoog koortsdroomgehalte. De muzikale statements zijn langgerekt, maar wanneer tracks als K.I.S.S. of Nobody Show eindelijk wat rust aanbrengen tussen alle overduidelijke slimmigheid staat er binnen no-time een nieuwe druktemaker voor de deur.

Hooke’s Law weet altijd te blijven boeien, maar meer als een theaterstuk dan als een muziekalbum. Niet geheel toevallig kwam veel van de muziek ook voorbij in haar theatershow Milk Thot. Hooke’s Law is veel, erg veel. Politieke thema’s en oneindige afslagen vol dwalende blokfluiten vinden nieuwe aders om frustraties over huurbazen te verkondigen, vergezeld door opgeblazen gamebliepjes. keiyaA is duidelijk ijverig, intelligent en onvoorstelbaar creatief, maar toch is het album een beetje een wat-moeten-we-ermee’tje. En die veer? Daar is toch wel érg hard aan gerukt.