Hopelessness, Anohni’s eerste soloplaat, is een elektronisch monster met vlijmscherpe tanden. De nummers werden geproduceerd in samenwerking met Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never. En hoera, de beats klinken inderdaad alsof beide genieën hun unieke individuele stijlen in dezelfde blender hebben gekieperd. Donderbassen en sinistere elektronica scheppen precies de sfeer die Anohni nodig heeft om te kunnen preken over alle wereldproblemen die haar ‘s nachts wakker houden. In ieder nummer doet de zangeres dat op een iets andere manier, maar altijd zingt ze je de rillingen op de rug en ze is steevast genadeloos. Neem het cynische Drone Bomb Me, een nummer dat zich even lekker laat meezingen als menig ander liefdesliedje, maar toch echt gaat over machines die mensenmassa’s in boerentomatensoep kunnen veranderen. In 4 Degrees geeft Anohni temidden van kletterende drums ook zichzelf de schuld van global warming (‘I wanna see the world, I wanna see it boil’) en in het soort van verleidelijke Watch Me drijft ze scherp de spot met de afluisterpraktijken van overheden (‘I know you love me ‘cause you’re always watching me’). De meest spraakmakende track is echter Obama, waarin de zangeres de zittende president van de VS snoeihard duidelijk maakt wat een teleurstelling hij volgens haar is. En ook hier sluit de productie weer perfect aan op de stemming van het nummer, want zowel Anohni’s stem als het kenmerkende synthesizerwerk van Oneohtrix Point Never borrelt van ingehouden woede. Hopelessness is een plaat naar zijn naam: loodzwaar, pessimistisch en politiek geladen. Maar ook prikkelend van begin tot eind, intens spannend, soms wonderschoon en dan weer zó lelijk dat je er wel naar moét luisteren. Een indrukwekkend kunstwerk van een moedige artieste.