Mekons is misschien wel de enige band uit de eerste Britse punkgolf die én nog bestaat én zijn idealen nooit heeft losgelaten. Een halve eeuw na hun oprichting maken de Leedsians onverminderd politiek bevlogen liederen. Op Horror (we zijn de tel van het aantal albums allang kwijt) klinken ze opnieuw rammelig, intiem en heerlijk onvoorspelbaar.

Folk, punk, dub, country, noise plus een scheut polka, en dat met een ongedwongen losheid alsof alles spontaan in een pub in Yorkshire samenviel. Je ruikt de open haard, de kidney pies en het verschaalde bier. De plaat voelt akelig actueel en spant een directe lijn tussen toen en nu. We schrijven 1654, Portsmouth, de dag dat de Britse vloot uitvoer met expansie voor ogen: ‘Oliver Cromwell kicked it off.’ The Western Design verpakt kolonialisme in een zeemanslied, gevolgd door Sad And Sad And Sad, dat walst als een verregend Victoriaans toneelstuk. Mudcrawlers bezingt Ierse vluchtelingen in de hel van Wales en War Economy vervloekt het kapitalisme. Strangler Dave Greenfield zaliger lijkt even op aarde wedergekeerd om de toetsen te beroeren in het waarlijk prachtige A Horse Has Escaped. Horror is een album dat net als de wereld wankelt, maar weigert om te vallen. Want, zoals Mekons’ onverschrokken kapitein Jon Langford na de zoveelste tegenslag zelf ooit declameerde, ‘We refuse to lay down and be dead’.