Het komt de rauwheid en opwinding – herinnerend aan de tijden van Check Your Head en Ill Communication – alleen maar ten goede: de stemmen zitten dik in de distortion, de bassen gonzen, de beats klinken organisch en de bubbels en blieps zijn zo retro als Space Invaders. Daarnaast wordt de eenvormigheid van de vorige twee platen glorieus buiten de deur gehouden, zonodig met wat hulp: Santigold trekt het zomerse Don’t Play No Game That I Can’t Win naar zich toe, Nas voorziet Too Many Rappers van peper. En regelmatig trekken de Beasties zelf hun trukendoos nog eens open en rolt er een potje hardcorepunk (Lee Majors Come Again) of een grofkorrelige stamper naar Sabotage-recept (Say It) uit. Ja, grandpa en zijn maten zijn terug en het is een groot genoegen. ERIK VAN DEN BERG