Wanneer mag je een album een meesterwerk noemen? Pas als genoeg mensen het met je eens zijn? Ik vind They Want My Soul (2014) een meesterwerk, maar weet dat het gros van de wereldbevolking me glazig aankijkt als ik erover begin. Opvolger Hot Thoughts gaat daar weinig verandering in brengen, ben ik bang.
Spoons negende is een paar tinten donkerder van toon, minder leunend op hooks en meer op sfeer. De catchy gitaarriffs en stuwende beat in het titelnummer en Shotgun hadden zo op They Want My Soul kunnen staan, maar over de gehele linie wint experimenteerdrift het van eenvoud en discipline. Voornaamste bewijsstukken: het gerotzooi op een piano halverwege First Caress, de zenuwslopende instrumentatie in Pink Up en de volledige vijf minuten van jazzy jamsessie Us. Tussen de twee uitersten gebeurt gelukkig genoeg moois om het pleit in het voordeel van Spoon te beslechten. Ik noem een Do I Have To Talk You Into It, waarin Britt Daniels gouden gruisstem als vanouds de aandacht opeist, en Can I Sit Next To You, dat funkt zoals er in Texas maar weinig gefunkt wordt. Hot Thoughts is misschien geen meesterwerk, maar wel het werk van meesters.
