Gedoseerder van instrumentatie met beduidend minder toetsenpartijen en bijgevolg transparanter van geluid klinkt Human Incognito sowieso al behoorlijk anders, nog afgezien van de gevarieerde arrangementen en de creatieve eindmixage. Tussen de elf beurtelings in het Engels en Frans gezongen nummers zitten nogal wat weemoedig getoonzette ballades, maar tegelijkertijd bezit dit zorgvuldig geproduceerde album de popgevoeligheid van het ruim twintig jaar oude Idiots Savants. Inmiddels halverwege de zestig ziet de Belgische kosmopoliet in weerwil van zijn onverbeterlijke positivisme de toekomst best zorgelijk tegemoet. Zo eindigt het aanvankelijk even utopisch als Imagine lijkende Je Veux Vivre als een dodenmars, terwijl hij in het voorafgaande nummer niemand minder dan God toezingt: ‘Please exist, I’m an atheist’. Zijn eigen tijd zal het overigens vast wel duren, want per slot rekening weet de zelfbenoemde flopstar met een nochtans duurzame carrière zich ‘un vieux motherfucker’ met als levensmotto: ‘Never trouble ’till the trouble troubles you.’ Vive l’Arno!