Dat HAAi niet bang is om muzikaal door de wolken te zweven, leerden we al op haar debuutalbum Baby, We’re Ascending (2022). Ditmaal zijn het juist de perikelen op aarde die hoofdrolspeelster Teneil Throssell aan het hart gaan – een menselijk hart, welteverstaan. Op Humanise zoekt de Australische balans in een wereld waar digitalisering afstand creëert, maar menselijkheid nog altijd onvervalsbaar is.

Dit was dan ook hét moment om haarzelf – en daarmee haar eigen stem – weer op de voorgrond te plaatsen. Een keuze die perfect uitpakt, want het geeft exact weer hoe een plaat met een futuristisch en glitchy klankenpalet kan aanvoelen als een organisch, menselijk product. Het zijn dan ook juist tracks als Rushing en Stitches, waarop Throssells eigen stem en verleden centraal staan, die écht weten te overtuigen. Een computer heeft geen verhaal, geschiedenis of verdriet.

Humanise is veelzijdig zonder in te leveren op kwaliteit: All That Falls Apart, Comes Together en New Euphoria kunnen je zaterdagnacht in vlam zetten, maar ook je mentale support zijn op een druilerige zondagmiddag. Albums van vergelijkbare aard kiezen veelal voor een aantal clubtracks en een aantal tracks bedoeld voor de streamers; het spreekt boekdelen over haar capaciteiten als muzikant en schrijver. HAAi bewijst met Humanise het ‘ones to watch’-stadium ver voorbij te zijn.