2-D, Noodle, Russel en Murdoc zijn getekende figuren, wier avonturen zich een album geleden nog afspeelden op een fantasielocatie: Plastic Beach. Natuurlijk werd die locatie wel geïnspireerd door échte zaken, namelijk wereldproblemen als milieuvervuiling en overpopulatie. Maar dat gebeurde subtiel. Middels de unieke sound en sfeer van onvergetelijke songs als Empire Ants en On Melancholy Hill werd een fictieve wereld geschapen die tot de verbeelding sprak, en die zodoende een mooie escape bood van de realiteit. Op Humanz, de langverwachte vierde Gorillaz-studioplaat (tussendoortje The Fall negeren we), is dit amper het geval. Er staan maar een paar nummers op die buiten de werkelijkheid leven en de magie van het onwerkelijke vatten. Andromeda, een spacey synthpopliedje dat zich duidelijk afspeelt in een of andere futuristische nachtclub, is zo’n nummer. En ook Strobelite, een geweldige house-, disco- en soulhybride met een glansrol voor Peven Everett, klinkt als een droom. Het zijn hoogtepunten op een plaat die in zijn geheel tegenvalt, omdat zowel de unieke sfeer als de fantasie van eerder werk ontbreekt. Dat komt ten eerste door de toegenomen rol van grote gastartiesten, die een hoop showtime van 2-D wegsnoepen. Daarnaast wordt er door dit bonte collectief weinig eigen wereld meer geschapen. De meeste nummers gaan overduidelijk over de realiteit en de muziek matcht met dat realistische thema (veel harde raps, huilende soul en kille electro). Vince Staples viert de lonkende Apocalyps in opener Ascension. Benjamin Clementine preekt over het bouwen van muren in Hallelujah Money. Mopperkonten Jehnny Beth (Savages) en Noel Gallagher zingen over de noodzaak van liefde en hoop in afsluiter We Got The Power. Treffende nummers, dat wel. Maar geef mij maar het Gorillaz dat zich minder duidelijk bezighield met de echte wereld, en meer met het schetsen van hun eigen universum.