Dat I DES een anagram is van dies was hem zelf ook al opgevallen, maar toch moeten we het vooral niet zo opvatten, volgens Kenny Anderson alias King Creosote. Doen we lekker wel. Want naast een anagram van doodgaan roept I DES een andere associatie op, helemaal in combinatie met het statige marmer dat we op de hoes zien.
Het was immers de Idus van maart waarop Julius Caesar ten onder ging, omdat hij, aldus sommigen, wel érg koninklijke aspiraties kreeg. Is I DES de doodsteek voor een pseudoniem? De dood is hoe dan ook alom aanwezig. Er wordt teruggekeken op mooie tijden op het melancholische maar aanstekelijke Blue Marbled Elm Trees. Wat er op Burial Bleak bezongen wordt, laat zich raden en ook het prachtige titelnummer laat de melancholie over de eenvoudige pianomelodie de kamer in rollen.
De Schotse tongval geeft de woorden een plaats en een tijd, waardoor alles nog iets aan kracht wint. Dit album lijkt nog het meest op Diamond Mine, alweer twaalf jaar oud inmiddels, waarop folkie Anderson de samenwerking met Jon Hopkins zocht en zijn palet uitbreidde met synths en drones. Die zijn hier alom aanwezig als melancholisch tapijt onder melancholische liedjes – het laatste half uur van de plaat wordt zelfs ingenomen door Drone In B#, een drone in bis.
Ach, als de kwaliteit van de liedjes zo hoog is als in de voorgaande veertig minuten vergeven we zo’n etalagemomentje graag. Een diep-nostalgische popplaat, die zomaar eens lang in de herinnering kan blijven voortleven.