Het algoritme van Spotify bepaalde ooit dat ik deze Britse dreampoppers leuk vond en dat klopte. Daarna wierp het universum de ‘band from sunny Hull’ (vast een grap, want de havenstad is vooral grijs en grauw) nog tweemaal op mijn pad als support-act van iets anders. Sindsdien volg ik het vijftal proactief.

Debuutalbum Bedroom (2020) werd door NME gelauwerd als een ‘modern day shoegaze classic’. Grotendeels terecht, want de eerste vijf nummers ervan zijn goddelijk. Maar vervolgens kakt het in. Hetzelfde is aan de hand met I Don’t Know, met acht vrij lange nummers, waarvan er enkele al een tijdje te beluisteren zijn. Het album opent met Alps, een gitaarloos nummer vol lekkere conga’s, repetitieve toetsen en een wonderschone opbouw. Ook Be Careful is heerlijk en werkt magistraal toe naar de langverwachte inzet van de engelachtige, androgyne stem van Ryan Smith. En dan moet het hoogtepunt nog komen. It’s Just A Bit Of Blood zwelt sereen aan en niets doet de gitaareruptie vermoeden die ineens vol door je trommelvliezen heen knalt. Daarna is het gedaan met de pret. Met We Fell Apart – what’s in a name – verwordt I Don’t Know tot een best te pruimen smoothie waarbij de structuur van de losse elementen tot een uniform en ondefinieerbaar gruis is vermalen. Vijf tracks die soms hoopvol starten, zoals Hidden Cinema, maar zonder uitzondering verwateren tot een langgerekte sfeerexercitie. Misschien moet bdrmm ons af en toe trakteren op een EP met louter moois.