Des opvallender is het dat I Against I als vanuit het niets met een dijk van een plaat komt, die ook nog eens gemixt is door genregoeroes Bill Stevenson en Jason Livermore (All/Descendents). Er is op I Against I nog weinig over van de zoetigheid die debuutplaat Headcleaner tekende en de experimenten van I’m A F***ed Up Dancer But My Moods Are Swinging zijn verstandig genoeg achterwege gelaten. Voorop staan melodieuze, catchy songs die met een gedrevenheid worden gebracht die een ongetekende band siert. Zanger Ronald van Maren schreeuwt en schiet uit de bocht, maar blijft binnen de grenzen van de punkrock. Het gemiddelde speeltempo ligt hoog, maar dankzij het akoestisch swingende The Defeat is de plaat niet tot de rand toe gevuld met geraas. Om de luisteraar dan toch even van zijn stoel te blazen is het aansluitende The First Element (met Refused-achtige wending) snoeihard en volgen in het korte* Somewhere Out There heuse Iron Maiden-gitaarloopjes. Het enige minpuntje dat het album kent, betreft het mechanische pianootje dat zo nu en dan aan de rocksound is toegevoegd. Bassist/zanger Bob Hoorweg verontschuldigt zich: ‘We hadden helaas geen mooie vleugel.’ WOUTER DIELESEN