ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Gomer Pyle gaat verder waar de psychedelische soundscapes van Pink Floyd destijds ophielden te boeien (in de jaren zeventig) en transformeert ze naar een periode waarin grunge en stonerrock lijken te fuseren. Dat doet de band zo strak en met zoveel elan dat je er onherroepelijk van in trance kunt raken. Niet van deze tijd? Laat me niet lachen. Het gezelschap onderging twee jaar geleden een creatieve metamorfose door de komst van drummer Sander Evers (ex-35007) en de vorig jaar verschenen, naamloze – en in OOR’s Ondergrond besproken – EP beloofde al veel. Toch overtreft het huidige niveau van het kwartet, dat hier tevens dankbaar gebruik maakt van de spacesounds uit de koker van producer Danny Gras, de stoutste verwachtingen. Rockmuziek klonk in Nederland nog niet eerder zo hallucinerend lekker. Ook als ze een track beneden de tien minuten afronden door de diesel iets sneller op gang te brengen, staat het geluid als een huis en is dit gezelschap met zanger Mark Brouwer niets minder dan de missing link tussen Pearl Jam en Kyuss. Gomer Pyle in deze vorm schreeuwt om een prominente plaats op het affiche van Roadburn 2009. WILLEM JONGENEELEN