Ze bestaan al dertig jaar, bereikten begin deze eeuw hoge pieken (jaarlijstwaardige albums als 100 Broken Windows en het onverwoestbare The Remote Part, tournees met Pearl Jam en Coldplay), struikelden diepe dalen in (met menig plaat die erna kwam), zagen de relevantie van hun punky maar weemoedige gitaarpop afnemen, deden wat folky solodingen, lasten een pauze in, vierden de jubilea van die twee meesterwerkjes en, tja, ploeterden voort.

Na Interview Music uit 2019 leek het wel zo’n beetje gedaan met de belezen hemelbestormer Roddy Woomble en zijn maten. Maar zie, een nieuwe plaat. Een titelloze, wat meestal iets betekent. Wát precies, dat hopen we nog uit te vinden, maar voorlopig lijkt het: terug naar de fabrieksinstellingen. ‘We’re looking back without being nostalgic’, vinden ze zelf. En dus horen we hier en daar een zweem van wat Idlewild ooit zo bijzonder maakte.

Maar is er nog plek voor bevlogen breedbeeldrock met zo’n wolkje melancholie dat ze nu eenmaal standaard door de Schotse whisky roeren? Een nummer als Permanent Colours, met de boodschap ‘I want more to life’, komt in elk geval nog krachtig binnen. En ook Like I Had Before en Make It Happen sporen aan tot een voorzichtig vuistje in de lucht. Maar in, bijvoorbeeld, Writers Of The Present Time zit toch echt te veel zelfplagiaat. Met als nadelig effect dat je tóch die prachtplaten van weleer er weer eens bijpakt. En het herhaalde ‘I’m sorry that I came back’ in het slotnummer ineens heel ongemakkelijk klinkt.