Het blijft leuk om een kinderkoor nare dingen in de mond te leggen. Van die zoete, ielige stemmetjes die ‘I can’t see myself getting past this one’ zingen, het levert een dissonantie op die zowel doet giebelen als beklemt. Een oude truc, maar eentje die Bill Ryder-Jones op Iechyd Da met verve toepast.
Het vijfde album van de Engelse liedjesschrijver (ook al komt ie graag in Wales, getuige de titel) is bij vlagen groots en meeslepend, bij vlagen verstild en klein. Zijn ‘meest geproduceerde plaat’ noemt hij het zelf en dat kunnen we bevestigen – de strijkers buitelen over elkaar, de koortjes duiken op en verdwijnen dan weer en soms is er ruimte voor een ouderwetse bak gitaargeweld. A Bad Wind Blows In My Heart Pt. 3, inderdaad een liedje met dezelfde naam als Ryder-Jones’ album uit 2013, is een prachtige reflectie op een liefde die breed uitwaaiert zonder dat de kitsch het overneemt. This Can’t Go On dompelt zich dan weer onder in drama en als je dat laat volgen door een stukje voordracht uit godbetert Ulysses, dan zijn je ambities niet gering – en dan moet het kinderkoor nog komen. Maar als Ryder-Jones zich in het middenstuk een beetje vergaloppeert, dan komt ’t uit een goed hart, en dat hart heeft zijn beste soloplaat opgeleverd. Een album dat het grote en het kleine knap balanceert, maar zelden in pastiche verzandt.