Soms verbeeldt een platenhoes zo helder wat je kunt verwachten, dat je de bijbehorende muziek niet hoeft te beluisteren om je recensie te kunnen tikken. Maar om daarachter te komen moet je natuurlijk eerst die plaat opzetten, dus uiteindelijk schiet je er niets mee op.

Hoe dan ook, dat mysterieuze stuk steen, non-figuratief maar loeistrak, midden in de onherbergzaamste natuur die je je kunt voorstellen, dat is precies het beeld dat je voor ogen krijgt als je naar deze tweede langspeler van Kiasmos luistert. Organisch scheppen ze prachtige vergezichten. Riviertjes, regenbuien, wind, gras, een verdwaald schaap. Het avontuur zit hem niet in de belevenissen, maar in de rust die uitgaat van de verbluffende uitgestrektheid. Dit is nogal een omslachtige manier om te zeggen dat ik me dood verveel. Kiasmos belandde deze maand op OOR’s gevreesde schaambank, tussen die vier of vijf andere namen waar geen van de recensenten zich vrijwillig voor opofferde. Ik begrijp mijn collega’s wel. Janus Rasmussen en Ólafur Arnalds doen exact hetzelfde als op hun debuut van tien jaar geleden. Toen was het minder gangbaar om met échte instrumenten échte dansmuziek te maken. Inmiddels ligt de lat een stukje hoger. Ze wandelen er lafjes onderdoor.