Sterker nog, de referenties aan de hoogtijdagen van progressieve en kosmische rock zijn niet van de lucht. Rothaus klinkt zelfs als een jamsessie van Can ergens in 1970. Toch is II verre van oubollig. Integendeel. De Noren vermengen oude elementen met invloeden uit dansmuziek van nu (deephouse) en moderne productietechnieken. Het resultaat is bij vlagen verbluffend, zoals in het eerdergenoemde Rothaus. Op andere momenten maken die dekselse Noren het met snerpend hoge gitaarsolos en zweverige synthesizerpatronen wel wat bont. Het is ze vergeven. Over de hele linie is II namelijk een buitengewoon consistent album, waarop dance argeloos met experimentele pop en rock wordt gemengd. THEO PLOEG