Elk liedje op II laat zich voorttrekken door een soulvolle beat. Verder is dit album een ode aan de McCartney-basloop. De basnoten stuiteren gewichtsloos door de liedjes. Geen octaaf dat niet even gekieteld wordt. Zo biedt het album tien inventieve lo-fi-popliedjes waar Beck sinds de jaren negentig patent op heeft. Een geweldige eerste indruk, dat zeker, maar echt beklijven doen ze geen van allen. Door een gebrek aan sterke melodielijnen verdwijnen de liedjes even snel als de jubelberichtjes van Questlove. Voor ons reden om ons duurzame waardestempel nog even achter de hand te houden. Eerst maar even followen voor we op liken overgaan. THOMAS SNOEIJS