Was vroeger alles beter? Als het aan psychpoptrio Mooon met drie o’s ligt (niet te verwarren met Moon Moon Moon), dan geldt dat in ieder geval voor de muziek. De Brabantse band laat zich niet alleen muzikaal inspireren door The Who en Small Faces, maar speelt enkel op instrumenten uit die tijd en houdt zich verre van moderne opnametechnieken.

Hartstikke leuk voor de puristen onder ons, maar ik had altijd het idee dat ik naar een kopie van the real deal zat te luisteren. Op dit derde album belooft Mooon complexere liedjes en een diepe duik in het konijnenhol. Het duurt even voor ze die belofte waarmaken. Rainbow Flowers gaat weliswaar over een psychedelische trip (is de kamer nou zo klein of zijn wij nou zo groot?), maar het openingstrio biedt vooral meer van wat we al kenden van de band. Daarna lossen ze de belofte toch in. Het ietwat logge Toy Gun verschiet halverwege geweldig van kleur, Livin’ In The Night wordt onderbroken door heerlijk gepriegel op de vierkante centimeter en in You Cannot Know durven ze zelfs een twee minuten langen drumsolo aan. Qua teksten valt er nog wel wat te verbeteren (‘It’s hurting my heart / It tears me apart’), maar III is met afstand het meest genietbare album dat de band tot dusver maakte.