Billy Talent is een unieke band. Terwijl hippe emogroepjes over elkaar heen buitelden om het volgende snoepje van de week te worden, maakten de vijf Canadezen met II gewoon een dijk van een rockalbum. De rafelige nummers en opvallende stem van Ben Kowalewicz zorgden er bovendien voor dat de heren . . .

Tja, de rest is radiovriendelijke Amerikaanse poppunk. Catchy, melodieus en het hele album door op hetzelfde tempo. Waar is die energie gebleven? Die nasale screams en ongemeen spannende riffs? Billy Talent maakt een denkfout. Het succes van II is alleen te evenaren door nog harder, nog gemener te rocken. Niet door gas terug te nemen en een plaat op te nemen die tienermeisjes zonder problemen aan paps en mams kunnen laten horen. Zulke bands zijn er namelijk al genoeg. Op IV maar weer ouderwets tekeer gaan dan?