Niet eerder trof ik de woorden ‘bitch’ en ‘conglomeraat’ in dezelfde zin aan. Abel van Gijlswijk spreekt de taal van de straat en die van de academie. Zo lukt hem wat geen politicus voor elkaar krijgt: alle antikapitalistische splinters verenigen tot een flinke balk waarmee we eindelijk de deur van de status quo verrot kunnen beuken.

Hij had overigens beloofd dat hij nooit meer zou rappen, maar hij blijkt net zo onbetrouwbaar als de regeringsleiders en CEO’s waar hij zo opgewonden tegenaan trapt. IJsland is wel degelijk een rapplaat. Misschien wel de beste die je dit jaar gaat horen. De duizelingwekkende rijmschema’s zijn het fotonegatief van de punkoneliners die Van Gijlswijk met Hang Youth maakt. Sef ontspant aan Abels zijde meer dan in zijn solowerk, waar zijn serieuze inborst de speelsheid soms in de weg zit.

Op IJsland klinkt hij gek genoeg zowel joliger als ernstiger. De plaat heeft een mixtape-vibe, alsof hij in een achterafmiddagje in elkaar is geflanst, maar dat lijkt me onmogelijk. Luister alleen al hoe de twee rappers in het ultrakorte 2 Schorpioenen door elkaar krioelen. Vorm is inhoud. Niets op dit album gebeurt zonder reden, achter elke zin gaat een wereld schuil.

Ik wilde bijna schrijven dat Abel en Sef de perfecte balans hebben gevonden tussen entertainment en protest, maar dat klopt niet. Er is geen balans. Ze gaan dubbel all-in en pakken de volle buit.